Grupa Wsparcia Psychicznego

Sensitive

PRZEDSTAWIONY PONIŻEJ PORADNIK MA CHARAKTER TYLKO I WYŁĄCZNIE INFORMACYJNY ! Od stawiania diagnoz i leczenia są odpowiednie instytucje, psychologowie i psychiatrzy. Naszym zadaniem jest stworzenie miłej i przyjemnej atmosfery gdzie każdy znajdzie coś dla siebie i nie będzie czuł się odrzucony. Zapraszamy również do naszego pokoju [link widoczny dla zalogowanych] wsparcie_emocjonalne

Nie ma podstaw, aby przedstawiać korzystanie z psychoterapii jako coś szczególnie trudnego czy przykrego. Przeciwnie, psychoterapia to szansa na bardzo pozytywne doświadczenie, które nieraz rzeczywiście jest punktem zwrotnym w życiu szukającego pomocy człowieka. W czasie terapii nierzadkie są chwile wielkiej satysfakcji, związane z przypływem siły i nadziei, intelektualnymi odkryciami i udanymi eksperymentami nowych zachowań. Bywają jednak i chwile trudniejsze. Już samo zgłoszenie się po pomoc bywa związane z przykrymi uczuciami, np. wstydu czy nawet upokorzenia. Nie jest łatwo przyznać się do swojej niesamodzielności czy słabości, choć z reguły ponosi się za to tylko częściową odpowiedzialność, a więcej zależy od uwarunkowań płynących z przeszłości, na którą nie miało się wpływu. Terapeuta ma za zadanie pomóc w tym początkowym okresie, oswoić z sytuacją korzystania z pomocy, uspokoić, że jest to zrozumiała i zdarzająca się często sytuacja, gdy człowiek spotyka się z problemami w realizacji swojego życia.

W sytuację psychoterapii wnosi się swoją wrażliwość i zranienia. Stąd jest normalne, że w czasie rozmów z terapeutą, zwłaszcza w początkowym okresie terapii, mogą łatwo powstawać wątpliwości, czy nie będzie on kolejną osobą, która będzie obojętna na problemy pacjenta. Czy nie będzie osobą, która nie będzie chciała lub potrafiła zrozumieć lub wręcz odrzuci. Czy otwartość nie zostanie w jakiś sposób wykorzystana, czy nie dojdzie do przykrych ocen i łatwych pouczeń. Tego rodzaju obaw można wymieniać wiele, każdy ma swój zestaw niepokoju i gotowości do lęku. Prowadzący terapię nie ma jednak prawa do oceniania i dyrygowania osobą, która oczekuje jej pomocy. I jeśli jest tylko rzeczywiście właściwie przygotowany do prowadzenia psychoterapii, większość obaw powinna się okazać nieuzasadniona. O wszelkich obawach bądź zastrzeżeniach dotyczących zachowania terapeuty warto otwarcie z nim porozmawiać. Daje to szansę na wyjaśnienie sobie trudności, pogłębienie zrozumienia i skorygowanie postaw.

Jest jeszcze inny rodzaj trudnych momentów w psychoterapii. Jest właściwie regułą, że w czasie refleksji terapeutycznej nieraz przypominają się zapomniane, a niekoniecznie przyjemne wydarzenia przeszłości. Może też być tak, że zaczyna się inaczej postrzegać siebie i niektóre bliskie osoby, bardziej prawdziwie, ale też widząc ich ułomności i zaniedbania. Tego rodzaju odkrycia bywają przykre. Można też być zaskoczonym odkrytymi w czasie rozmów terapeutycznych własnymi cechami i motywami działań, których się dotąd nie dostrzegało. Wielekroć jest to nieuniknione. Aby urodziło się nowe - niejedno stare musi odejść albo ukazać się w innym świetle. Zadaniem terapeuty jest także i w takich momentach służyć swoją pomocą.

Wszystkie wymienione sytuacje w czasie terapii, związane nawet z silnymi przykrymi odczuciami i lękiem, są normalne i nie powinno się z ich powodów przerywać terapii. Powinny być przejściowym, wcześniej lub później przezwyciężonym etapem w czasie wzajemnych spotkań. Jest bardzo pożądane, aby wszystkie silne przeżycia i emocje, także związane z samym przychodzeniem na psychoterapię, z aktualnymi wydarzeniami, z obawami przed tym, co się może zdarzyć w terapii lub do czego może ona doprowadzić, stały się tematem rozmowy z psychoterapeutą.